Ο ένας (Αλέξης Τσίπρας) ακυρώνει την περικοπή των συντάξεων, ο άλλος (Κυριάκος Μητσοτάκης) υπονομεύει, φωνάζοντας σαν περιθωριακός τύπος κι όχι αρχηγός κόμματος, ότι η μη περικοπή ανταλλάχτηκε με το όνομα της Βόρειας Μακεδονίας. Άρα, εκείνος που δεν ανταλλάσσει, αν μπορούσε θα έκοβε τις συντάξεις (και πάλι)
Ο ένας δίνει την 13η σύνταξη, ο άλλος διακηρύττει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια. Κι ίσως κι αυτή “ανταλλάχτηκε” με το όνομα της Βόρειας Μακεδονίας. Άρα, αν μπορούσε θα την έκοβε και πάλι.
Ο ένας στέκεται στο πλάι των πολλών που αδικήθηκαν, συνετρίβησαν από τις πολιτικές του άλλου, κι ο άλλος θεωρεί “φυσικό” να υπάρχουν αυτές οι αδικίες και ότι η κοινωνική ανισότητα είναι “φυσικός νόμος”, ξεκαθαρίζοντας έτσι ότι ο ίδιος αυτήν θα υλοποιούσε, αν μπορούσε.
Ο ένας χρηματοδοτεί μέσω κρατικών κονδυλίων την εργασία των νέων, ο άλλος και οι “δικοί του” την είχαν φτάσει στο 60%.
Ο ένας δίνει από την αρχή το κοινωνικό μέρισμα, για να αναπληρώσει κάποιες από τις απώλειες που ο άλλος προκάλεσε, αλλά ο άλλος το θεωρεί “ψίχουλα”, αν και αυτός άρπαξε το εισόδημα των φτωχών Ελλήνων.
Ο ένας επιστρέφει τα “κέρδη” του κράτους στους φτωχούς, ο άλλος και η παρέα του τα άρπαζαν από τους φτωχούς και από τα δημόσια ταμεία.
Ο ένας έχει καθαρά χέρια και στέλνει τα λερωμένα στη Δικαιοσύνη, κι ο άλλος, με τα βρόμικα χέρια, προσπαθεί να λερώσει με fake news τον άλλο για να εμφανιστεί “καθαρός”.
Ο ένας χτυπάει τη μαύρη εργασία, ο άλλος την ενισχύει πιστεύοντας ότι έτσι θα έρθει η “ανάπτυξη”.
Ο ένας ανακοινώνει ότι μνημόνια τέλος, ώρα για την κοινωνία και τους πολλούς, κι ο άλλος μιλάει για διαλυμένη οικονομία και άρα νέα μνημόνια.
Ο ένας είναι με τους πολλούς, ο άλλος με τους λίγους, “εκλεκτούς”, την ελίτ που όλοι μαζί κατέφαγαν τον τόπο.
Ο ένας αγκαλιάζεται από τους πολλούς ο άλλος από τους Μαρινάκηδες.
Πόσο “ίδιοι” είναι, δεν το βλέπετε;
Δεν καταλαβαίνετε ότι “όλοι τα ίδια είναι”;
Δε βλέπετε ότι η ισοπέδωση γίνεται από εκείνους, τους λερωμένους για να είναι πιο “φυσική” η βρομιά τους;
Candiot
